Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, zwana popularnie Boże Ciało powstała w XIII w., w Liege, W XIV w. upowszechniła się we Francji, Niemczech, Hiszpanii i Polsce. Jej powstanie wiąże się z procesją błagalną, obchodzącą pola, które chciano oddać pod szczególną opiekę Bożą. W jej trakcie zatrzymywano się w czterech miejscach (w nawiązaniu do czterech stron świata). Początkowo z uroczystością nie wiązała się procesja, którą wprowadzono w połowie XIV w. W Polsce święto Bożego Ciała jest nadal uroczyście obchodzone. 
Procesja z Najświętszym Sakramentem podąża do czterech ołtarzy zbudowanych przez wiernych i ustrojonych gałęziami np. brzozy lub topoli. Niegdyś gałęzie, którymi przystrojone były ołtarze, zatykano za święte obrazy, strzechy chałup i zabudowań gospodarczych, miały one strzec przed ogniem, piorunami i robactwem, zatykano je również na polach, co miało chronić przed szkodnikami. Choć wiara w sprawczą moc tych gałązek zanikła lub nie jest znana, wierni nadal ułamują je i zanoszą do domów. Przy każdym z nich, celebrans śpiewa fragment Ewangelii i udziela błogosławieństwa. Domy na trasie przemarszu udekorowane są świętymi obrazami, kwitami i flagami. W Roszkowie i Spycimierzu procesja kroczy po tzw kwiatowym dywanie, wykonanym z płatków różnych gatunków kwiatów.
W procesji udział biorą min strażacy, harcerze, członkowie stowarzyszeń i bractw kościelnych, niosący swoje sztandary, chorągwie, feretrony. Asystowanie księdzu i podtrzymywanie baldachimu należy do dużego wyróżnienia na który dawniej liczyć mogli tylko bogaci mieszczanie. W wielu miejscowościach w Polsce np. w Łowiczu, Zakopanym, Koniakowie, Lipinach ich mieszkańcy prezentują się w regionalnych strojach ludowych.