Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „puer”- chłopiec. Puchery to biedni żacy (studenci), którzy chcąc podołać trudom utrzymania w średniowiecznym Krakowie zmuszeni byli do chodzenia po prośbie. Odwiedzali również podkrakowskie wsie i w ten sposób zrodziła się tradycja datowana na XVI-XVII wiek. Z czasem zwyczaj ten praktykowany był jedynie w okolicy świąt Wielkanocnych a później związany tylko z Niedzielą Palmową. Trudno dociec kiedy młodzież wiejska przejęła go na swój grunt i zmieniła w formę zabawy. Obecnie praktykowany jest w Bibicach, Trojanowiczach i Zielonkach. Wczesnym rankiem w Palmową Niedzielę młodzi chłopcy lecz coraz częściej również dziewczęta i małe dzieci odwiedzają okoliczne domy, wygłaszają śmieszne oracje, które łączą w sobie elementy dawnych pieśni wielkopostnych oraz wesołych rymowanek, dialogów i porzekadeł. Przy tej okazji stukają o ziemię drewnianymi laskami, zakończonymi trzonki w kształcie młotków lub siekierek. W zamian otrzymują jajka, słodycze i pieniądze. Dawniej cały strój łącznie z wysoką czapą (obecnie z bibuły) wykonany był ze słomy, dziś jedynie nieliczne pucheroki nawiązują do tamtych czasów jego namiastką – powrósłami przewiązanymi w pasie lub na piersi.